เยี่ยมบ้าน...อีสานใต้                                                                                                                                        นานๆสักครั้ง ที่จะได้เดินทางไกล จริงๆไม่ต้องไปไหนเลยก็ได้ แต่ครั้งนี้ความรู้สึกบอกว่าจำเป็น ไปดูให้เห็นการเปลี่ยนแปลง ก่อนที่จะมีบทสรุป ว่าจะทำอะไรต่อไปหรือไม่ต้องทำอะไรเลย

        ๔ วัน กับดินแดนอีสานใต้ ถิ่นเก่าที่เคยอยู่เป็นครูมาก่อน เหมือนมีมนต์ขลัง ไม่เคยเลยสักครั้งที่จะลืมเลือน มีเรื่องให้จดจำเป็นที่ระลึกนึกถึงอยู่เสมอ

         ทั้งผู้คนและที่ดิน ผู้คนที่เป็นญาติพี่น้องยังพบกันได้ทางโทรศัพท์ แต่ที่ดินออกอาการน่าเป็นห่วงเป็นใย หากเนิ่นนานไปไร้คนดูแล

          ตอนแรกก็เคยคิดเสียใจ ทำไม?ต้องแสวงหาหรือว่าต้องสะสมมากมายขนาดนี้ บางคนอาจมองว่าก็แค่นี้เอง ทั้งปริมาณที่ดินและระยะทาง

          แต่สำหรับผมแล้ว มันมากเกินกว่าที่คิดไว้ แล้วยิ่งสูงวัยด้วย จึงดูจะห่างไกลไปทุกที

          ในช่วงที่รับราชการครู เงินเดือนหมดไปกับผ่อนส่งค่างวดที่ดิน เริ่มจาก ๕ ไร่ จนก้าวข้ามผ่าน ๒๐ ไร่อย่างทรหดอดทน เมื่อพ้นขีดอันตรายก็ได้เวลาเกษียณอายุราชการพอดี

          ผืนนาที่อ.ศรีขรภูมิ ที่ไม่เคยให้ใครเช่า นานนับ ๑๐ ปี เพราะไม่ปรารถนาที่จะให้ปนเปื้อนสารเคมี ตลอดจนเบื่อหน่ายคำอ้างที่ผู้เช่ามักจะพูดเสมอว่า ผลผลิตไม่สู้ดี เพราะ..ฝนแล้ง

          ทั้งๆที่ผืนนา ขนาบด้วยคลองชลประทาน น้ำไหลผ่านทุกวันไม่เคยเหือดแห้ง

          วันนี้ ต้นไม้ที่ปลูกอยู่รอดมากกว่าร้อยละ ๕๐ ต้นมะม่วงหิมพานต์คือจุดเด่นไม่มีใครมาตัดทำลาย ต้นยูคาลิปตัสเติบโตเป็นธรรมชาติ ท้องทุ่งนายังคงเป็นทุ่งโล่งโปร่งตาอยู่ต่อไป

          เดินทางเข้าสู่ อ.สิรินธร บ้านพร้อมที่ดินผืนน้อยๆ ทรุดโทรมไปกาลเวลา ติดป้ายบอกว่า “ห้ามบุกรุก” ก็เพียงพอแล้ว สำหรับการเจริญเติบโตของสิ่งแวดล้อมรอบข้าง ที่รุกคืบเข้ามาทุกขณะ

         ย้อนกลับเข้าสู่ที่พัก ณ บ้านพ่อตา มรดกล้ำค่าที่เป็นสวนป่าใจกลางเมืองอุบลราชธานี เกือบ ๒ ไร่ที่พี่ชายพำนักอาศัย จัดบ้านได้น่าอยู่ ดูสุขสบายตามอัตภาพ

         จบภารกิจติดตามตรวจสอบ ส่งมอบให้เป็นเรื่องราวของลูกหลานดูแล พ่อกับแม่จะไม่ขายบ้านและที่ดิน แค่ให้ลูกรู้ว่านี่คือหลักฐานของพ่อกับแม่ ที่สร้างโน่น นี่ นั่น มากกว่าการสร้างหนี้

        การเดินทางครั้งนี้ดีใจที่ได้ไหว้พระเกจิอาจารย์หลายวัด ไหว้อัฐิพ่อตาแม่ยาย พบปะญาติพี่น้องที่สูงวัย ได้ทานอาหารร่วมกัน ระบายความรู้สึกซึ่งรักและผูกพันไม่เสื่อมคลาย

•  สุดท้ายได้ข้อคิดว่า ถ้าจะเกษียณอย่างสุขเกษม มันต้องเก่งพอตัว อย่าดูถูกตัวเองว่าไม่เก่ง ผ่านมาได้ขนาดนี้ ก็เก่งสุดๆ แล้ว

  ชยันต์  เพชรศรีจันทร์

  ๒๑  เมษายน  ๒๕๖๗

•